รีวิวกึ่งวิจารณ์ ไม่สปอยล์เนื้อหาสำคัญครับ
ช่วงนี้ไล่ดูหนังที่มีชื่อเข้าชิงรางวัลสุพรรณหงส์ทีละเรื่อง
สารภาพว่าตอนที่ดูหนังเรื่องนี้นั้น ไม่ได้รู้เรื่องย่อ
ไม่ได้อ่านรีวิวจากที่ไหน รู้แค่ว่าใครแสดง และใครสร้างใครกำกับเท่านั้น
อ้อ แล้วก็รู้ว่าในโปสเตอร์มีคำโปรยว่า "ใคร ๆ ก็ว่าปลาทองความจำสั้นแล้วรักของเราจะยาวกว่าไหม"
แต่อีกประโยคหนึ่งที่ว่า "บางคนใช้เวลาทุกวินาทีเพื่อลืมรักครั้งแรก แต่บางคนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อลืมรักครั้งสุดท้าย" นั้่นผมไม่เห็น
ทำให้ผมดูหนังเรื่องนี้ แบบคาดเดาไปเรื่อยตลอดเวลาว่าใครในเรื่องนี้กันแน่ที่เป็นเจ้าของประโยคที่เป็นชื่อหนัีง คือ "ความจำสั้นแต่รักฉันยาว"
ซึ่งนั่นทำให้ผมดูหนังเรื่องนี้อย่างสนุกสนานมากขึ้น
หนังดำเนินเรื่อง ด้วยเรื่องราวความรักของคน 2 คู่ คือ
คู่ของเก่ง (รับบทโดยคุณเป้ อารักษ์) สัตวแพทย์หนุ่ม
กับฝ้ายเจ้าของธุรกิจรับจัดสวน (รับบทโดยคุณญารินดา บุนนาค)
ซึ่งรักสัตว์เป็นชีวิตจิตใจ พ่วงด้วยสุนัขอีกหนึ่งตัว ซึ่งเป็นตัวเชื่อมให้คนทั้งสองพบกัน
ทั้งสองคนนี้ต่างเป็นตัวแทนของความจำสั้นแต่รักฉันยาวกันคนละแง่มุม
ซึ่งสะท้อนความจริงของชีวิตรักคนเรา ที่อาจโดนใจใครหลาย ๆ คน ที่หลายครั้งเราควรจะลืมเรื่องที่ควรลืมไปได้แล้ว แต่กลับตัดใจไม่ได้ ชีวิตไม่สามารถก้าวต่อไปข้างหน้าได้
การแสดงของคุณเป้ในบทหนุ่มอารมณ์ดี นิสัยกวน ๆ ปากเสียบ้าง แต่มีน้ำใจนั้นให้การแสดงที่ดี น่าพอใจ อาจมีช่วงปล่อยมุกบางมุกนั้นที่แป็กไปบ้าง เพราะผมรู้สึกว่าจังหวะการปล่อยมันยังไม่ลงตัวเท่าไหร่
แต่สำหรับคุณญารินดานั้นตอนที่ดูผมพูดเลยว่า "นางเอกแสดงโคตรดี"
บทของคุณญารินดานั้นเป็นผู้หญิงที่ไม่เรื่องมาก มีทัศนคติที่ดีต่อชีวิต แต่ยามมีปัญหาเธอก็กล้ำกลืนและฝืนยิ้มไป
คนดูจะรู้สึกว่าบางครั้งก็ดูเหมือนเธอจะรับมือกับเรื่องที่ผ่านมาได้ แต่บางวินาทีเราก็จะเห็นว่าเธอยังไม่สามารถตัดใจลืมเรื่องราวในอดีตได้ จนถึงจุดหนึ่งที่เธอไม่สามารถรับมือกับความรู้สึกภายในของตัวเองได้แล้ว จนตัดสินใจระบายมันออกมา (โดยได้สารตัวนำยิ่งยวดชนิดหนึ่งช่วยกระตุ้นเร้า)
เราจึงได้เห็นรับทราบความรู้สึกจริง ๆ ของผู้หญิงคนนี้
นอกจากนี้แล้วคุณญารินดายังทำให้ฝ้ายเป็นผู้หญิงที่ดูดีมีสเน่ห์ น่าคบหาเป็นอย่างยิ่ง ทั้งจังหวะการพูดและรอยยิ้ม ทำให้คนที่อยู่ใกล้เธอสามารถหลงรักเธอได้
(ขณะที่ผมดูเรื่องนี้จบ นอกจากรถไฟฟ้ามาหานะเธอแล้วผมยังไม่ได้ดูเรื่องอื่น ๆ
ที่มีคู่แข่งของเธอเลยยังไม่สามารถเปรียบเทียบได้แต่ถ้าต้องเลือกระหว่างคุณคริส หอวัง กับคุณญารินดา ผมชอบรายหลังมากกว่านะ)
อีกคู่หนึ่งนั้นเป็นเรื่องราวของลุงจำรัส (รับบทโดยคุณกฤณ เศรษฐดำรงค์) เจ้าของสวนทุเรียนที่ชุมพร ที่ยอมขับรถมาเรียนคอมพิวเตอร์ที่กรุงเทพฯ ทุกสัปดาห์ ด้วยเหตุผลว่า "คนมันมีความรัก" กับป้าสมพิศ (รับบทโดยคุณศันสนีย์ วัฒนานุกูล) ผู้มีหัวใจวัยรุ่น และไฮเทคไม่ใช่เล่น
ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของหนังสำหรับผมนั้น คือ ช่วงเวลาที่มีคนคู่นี้ปรากฏอยู่บนจอ
ทั้งสองคนให้การแสดงที่ถึงคุณภาพเอามาก ๆ (สำหรับผม) ซึ่งผมก็คิดว่าหลายคนที่ดูเรื่องนี้ก็น่าจะรู้สึกอย่างนั้นเช่นกัน (รวมทั้งคณะกรรมการจากหลาย ๆ เวทีด้วย)
ถ้าคุณเป้ เล่นเรื่องนี้เป็นหนุ่มกวน ๆ ได้น่ารักขนาดไหน คุณกฤณก็เล่นเป็นหนุ่ม (เหลือน้อย) กวน ๆ ได้น่ารักกว่านั้น ซัก... 3-4 เท่าแล้วกัน
จังหวะการปล่อยมุกของคุณกฤณในเรื่องก็ลงตัวมาก ๆ โดยเฉพาะฉากใต้ต้นชมพู่มะเมี่ยวนั้น เป็นเสียงหัวเราะที่ดังที่สุดที่เกิดขึ้นระหว่างดูหนังของผม และหลังจากนั้นก็ตามด้วยความซึ้งประทับใจที่สุดในหนัง แบบไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนหรือเลี่ยนแต่อย่างใด
ในทางเดียวกันคุณศันสนีย์ก็แสดงเป็นป้าพิศได้น่ารักมาก เผลอ ๆ จะน่ารักกว่านางเอกด้วยซ้ำ ไม่แปลกใจที่จะมีหนุ่ม (เหลือน้อย) ซักคนยอมขับรถหลายร้อยกิโลมาหา
ไม่ใช่้เพื่อมาตามจีบ แต่เพื่อให้ตัวเองได้มีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีิวิตต่างหาก
การแสดงของป้าพิศที่ต้องแสดงเป็นคนที่มีความอึดอัดอยู่ระหว่้างรักแท้ครั้งใหม่ได้พบในวัยที่อยู่ในช่วงท้าย ๆ ของชีิวิต กับลูก ๆ ที่ไม่มั่นใจว่าเขาจะรับได้หรือไม่
จนเมื่อเรื่องราวมาถึงจุดต้องตัดสินใจว่าจะเลือกเดินไปทางใดนั้น แสดงได้ดีจริง ๆ สมบทบาท ให้เราคนดูเห็นใจและเอาใจช่วยได้อย่างเต็มี่
จนสุดท้ายตัวละครทุกตัวก็เลือกที่จะทำเพื่อคนที่ตัวเองรัก อย่างไม่เห็นแก่ตัว ยอมรับในวิถีชีิวิตของตัวเอง และก้าวต่อไปข้างหน้า
บทหนังมีเรื่องราวที่แข็งแรง ตัวละครบางตัวก็จำเรื่องที่ไม่ควรจำ
แต่ก็ลืมบางเรื่องไป แล้วค่อยจำได้ภายหลัง
บางคนก็แกล้งลืม แต่แท้จริงแล้วจำได้ไม่เคยเลือน
บางคนก็เลือกที่จดจำให้นา่นที่สุดเท่าที่จะนานได้ แม้ฝ่ายหนึ่งจะไม่อาจจำได้นานเท่าอีกฝ่ายหนึ่ง
หนังยังมีกิมมิกสอดแทรกตลอดทั้งเรื่องที่ทำให้เราประทับใจและถูกนำมาใช้
อธิบายแง่มุมตามชื่อหนังได้ในหลายตอน เช่น
ตอนที่ลุงจำรัสปูที่นอนให้ป้าพิศ , เรื่องของชมพู่มะเมี่ยว ,
หรือฉากใต้ต้นชมพู่ , MSN , ซีดีเพลง
เอ๊ะ มีแต่เรื่องของลุงจำรัสกับป้าพิศซะส่วนใหญ่นี่นา
เห็นไหมล่ะว่าใครกันแน่เป็นพระเอก นางเอกของเรื่องนี้
ลืมให้คะแนนเรื่องนี้ กลับมาให้คะแนน
ผมให้ 8/10 คะแนน หนังสร้างความประทับให้กับผมและอีกหลายคนได้ไม่ยากเลยครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น